Strona:Juliusz Verne - Gwiazda Południa.pdf/233

– 225 –

 Daremnie bronił Cypryan swego sługi, nie mógł przekonać fermera.
 Znudzony powtarzanemi napaściami, rzekł nareszcie:
 — Wierzę w uczciwość kafra, a zresztą rzecz ta mnie tylko obchodzić może i powinna, bo wszakże klejnot był moją własnością, zanim go ofiarowałem pannie Alicyi.
 — Tak, niewątpliwie — rzekł ironicznie fermer.
 — Naturalnie — odrzekł Cypryan — czyż go Matakit nie znalazł w moim claimie?
 — Prawda, lecz niemniej dyament jest moją własnością na mocy koncesyi, która brzmi: pierwsze trzy dyamenty większe oddane być winny właścicielowi kopalni.
 Na to Cypryan nie miał odpowiedzi.
 — A co, czy mam racyę? — zapytał Watkins.
 — Zupełną — wyjąkał zmieszany Cypryan.
 — Byłbym panu wdzięczny za poświadczenie tych słów na piśmie, bo może odnajdzie się kamień, tak bezwstydnie skradziony.
 Cypryan wziął papier i napisał:
 »Przyznaję niniejszem, że znaleziony w mojej kopalni przez służącego u mnie kafra dyament, stosownie do umowy jest własnością pana Johna Watkinsa«.
 Cypryan Méré.