Strona:Juliusz Verne - Gwiazda Południa.pdf/172

– 164 –

znaję wyraźnie wózek zaprzęgnięty w strusia! To on, na pewno!
 Pantalacci, przyjrzawszy się przez lunetę, potwierdził spostrzeżenie inżyniera.
 — Jaka przestrzeń rozdziela go od nas? — zapytał Cypryan Pantalacciego.
 — Siedem do ośmiu mil, a może i dziesięć — odpowiedział włoch.
 — W każdym razie dziś już nie warto go ścigać?
 — A nie warto — odparł Pantalacci — bo za pół godziny ściemni się, i możemy zbłądzić po nieznanej drodze.
 — Zostawmy to więc do jutra; wyruszywszy wcześnie, możemy mieć nadzieję, iż go jutro dościgniemy.
 — Takie i moje zdanie.
 Wieczerzę spożyto w wesołem usposobieniu i wcześnie udano się na spoczynek, aby jutro podwójnym marszem osiągnąć cel wyprawy.
 Cypryan i chińczyk, zawinąwszy się w kołdry prędko zasnęli. Na to tylko czekał Pantalacci, aby wykonać ułożony plan.
 Nizkie jego instynkty nie dawały mu spokoju, wciąż przemyśliwał jak się pozbyć towarzyszów i samemu zdobyć dyament. Blizkość Matakita przyspieszyło wykonanie jego zamiarów.