Strona:Juliusz Verne - Gwiazda Południa.pdf/160

– 152 –

 — Prawdziwe nieszczęście — potwierdził Hilton, śmiejąc się złośliwie.
 — Dla nas nieszczęście to nie byłoby tak wielkiem — począł znów Pantalacci, zachęcony śmiechem towarzysza.
 — Gdybyśmy we dwóch odnaleźli Matakita z dyamentem, możnaby się wówczas ułożyć...
 Dwaj ci ludzie zamilkli snując w myśli zbrodnicze zamiary.
 — Tak, we dwóch łatwiej się porozumieć, niż we trzech — powtórzył neapolitańczyk i nagle zamilkł, oglądając się wokoło z obawą.
 — Nie widzisz pan tam cienia jakiegoś? — zapytał.
 Hilton, pomimo doskonałego wzroku, nic nie zauważył w okolicy obozowiska.
 — To nic, może to cień pada od bielizny, którą chińczyk rozpostarł na rosie.
 Po chwili milczenia Pantalacci znowuż rzecz swą ciągnął dalej, mówiąc przyciszonym głosem.
 — Gdybym tak mógł mu wyjąć naboje ze sztućca, żeby nie zauważył; podczas polowania stojąc za nim, strzeliłbym do słonia, któryby rzucił się na niego, i rezultat byłby osiągnięty!
 — Jest to jednak bardzo ryzykowne — odparł Hilton.