Strona:Juliusz Verne - Gwiazda Południa.pdf/100

– 92 –

gnać — rzekł i, chwyciwszy cenny kamień, pobiegł do fermy.
 Nie pukając otworzył drzwi bawialnego pokoju, a spotkawszy tam Alicyę, nie zdając sobie sprawy ze swego postępowania, chwycił ją w objęcia i ucałował w oba policzki.
 — Hola, cóż to takiego? — zawołał pan Watkins, grający w tym samym pokoju partyę pikiety z Annibalem Pantalaccim.
 — Przepraszam pana, panie Watkins — jęknął przerażony swym czynem Cypryan — ale jestem tak szczęśliwy! Patrz pan, co przynoszę — i rzucił na stół kamień pomiędzy grających.
 Tak samo, jak Natan i Wandergaart pan Watkins zaraz się domyślił, o co rzecz idzie.
 — To pan znalazłeś, pan sam, w pańskim claimie? — zapytał żywo.
 — Znalazłem? Nie lecz stworzyłem — odparł tryumfującym tonem Cypryan.
 Tak, panie Watkins, zrobiłem go, poznaj pan potęgę chemii!
 Śmiał się i ściskał rączki Alicyi, która uradowana szczęściem przyjaciela również radośnie się uśmiechała.
 — Pani, tylko pani, panno Alicyo, zawdzięczam to ważne odkrycie — mówił Cypryan dalej. — Kto mi to radził rzucić się na nowo w objęcia chemii? Kto podał myśl tworzenia