Strona:Juliusz Verne - Bez przewrotu.pdf/176

położyć koniec niepokojom, popłochowi i trwodze całej ludzkości.
 Tak więc mrs. Evangelina Scorbitt uzyskała wstęp do więzienia. Pragnieniem jej najgorętszem było ujrzeć J. T. Mastona, którego ręce policjantów wyrwały z dostatniego i wykwintnego otoczenia, jakie miał w swem mieszkaniu.
 Wszelako źle znali energiczną Evangelinę ci, co ją sądzili niewolnicą słabostek ludzkich! I gdyby w dniu 9 kwietnia, w dniu pierwszych odwiedzin mrs. Scorbitt, jakie niedyskretne ucho znalazło się było u drzwi więziennej celi, oto coby to ucho z niepomiernem zadziwieniem usłyszało:
 — Nakoniec widzę cię, drogi Mastonie!
 — Aa, to pani, mrs. Scorbitt?
 — Tak, to ja, po czterech, po długich czterech tygodniach rozłączenia...
 — Tak, istotnie, po dwudziestu ośmiu dniach, pięciu godzinach i czterdziestu pięciu minutach — wyrzekł J. T. Maston, spojrzawszy na swój zegarek.
 — Nakoniec jesteśmy znowu razem!...
 — Ale jak się to stało, że cię wpuścili do mnie, droga mistress Scorbitt?
 — Wpuścili mnie pod warunkiem, że użyję wpływu, jaki winnam mieć nad człowiekiem, który jest przedmiotem mego bezgranicznego przywiązania!