Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.1.djvu/016

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

 — Asystent w budzie kobiety jasnowidzącej, pewnego wieczora podczas zabawy na Montmartre.
 I zapamiętałeś te wiersze asystenta?
 — A oto one panie kapitanie:

 Wejdźcie! tu uroku szczyt!
 A wyjdziecie zachwyceni;
 Poznacie miłości spryt
 Która ziemię w raj zamieni!

 — Do licha! ależ to szkaradne, te twoje wiersze!
 — Bo nie obwinięte dokoła cukierka, panie kapitanie! Gdyby nie to, byłyby warte tyle co każde inne.
 Milcz, Ben-Zuf! zawołał Hektor Servadac. Milcz! mam nakoniec trzeci i czwarty rym!

 Jeśli się poprawdzie kocha,
 To jak najprościej...
 Przysięgom ufaj trocha,
 A bardzo miłości.

 Ale wszystkie poetyczne u siłowania kapitana Servadac nie mogły doprowadzić go dalej, i gdy o godzinie szóstej powrócił do gurbi, miał tylko ten czterowiersz gotowy.

Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:Juliusz_Verne-Hektor_Servadac_cz.1.djvu/016&oldid=1923376”