Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/432

kilku smug pyłu, niż sprzętów, czy przedmiotów rzeczywistych.
 — Ja tu śpię, panie generale, — mieszkam w biurze.
 — A gdybym was, Pyć, dziś nie odwiedził, cobyście robili po południu?
 — Cobym robił? Spałbym do jutra rana. Zawsze niedziele przesypiam.
 Dopiero koło drzwi, gdy już wychodzili, zapytał:
 — A jeśli można wiedzieć, gdzie jedziemy, panie generale?
 — Do Erneścina. — Na wycieczkę.
 — Na wycieczkę — powtórzył Pyć, depcząc posłusznie za Barczem.
 Zjadłszy obiad w barze przy dworcu, ruszyli podmiejską kolejką, pogrążeni w niedzielnym hałasie tłumów.
 — Nigdyby mi na myśl nie przyszło, — przypomniał sobie Barcz — że pan tak mieszka.
 Stali w korytarzu wagonika, przy oknie, grzani od tyłu ruchem przeciskających się pasażerów.
 Szeroki oddech zżętych już pól niósł się naprzeciw pociągu, głaszcząc wysunięte twarze.
 — Wogóle, pan się tak urządza, majorze, że prócz rzeczy służbowych nic się o panu nie wie. Wiem z pańskiego prywatnego życia tyle tylko, żeś pan dał w pysk dyrektorowi gimnazjum i że z tego powodu matka pańska umarła.
 — Bo cóż, — odpowiedział Pyć, gdy wysiadali — bo moje życie prywatne jest tak zwykłe.
 Nie mogli sklecić rozmowy. Zresztą Barcz sam zrywał ją teraz ciągle, ogarnięty nawałem bolesnych wspomnień.