Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/76

 — Wygląda tak, jakby go pociągnięto dziegciem.
 Anetka wyprostowała się.
 — Dziegciem? — zapytała. — Co to takiego? Jego matka była Arménienne.
 — Więc to tak! — wycedził Soames. — Czy on się zna cośniecoś na obrazach?
 — Zna się na wszystkiem... to światowiec.
 — No, no! Wynajdź kogoś dla Fleur. Chcę ją rozerwać. Ona się wybiera w sobotę do Vala Dartiego i jego żony; mnie się to nie podoba.
 — A czemu?
 Ponieważ bez zapuszczania się w dzieje rodzinne nie można było wyjaśnić powodów, przeto Soames odrzekł poprostu:
 — Bo tam bawią się za wesoło.
 — Ja lubię młodą żonę Vala; jest bardzo spokojna i rozsądna.
 — Nie wiem o niej nic, oprócz... O, to rzecz nowa.
 I Soames wziął do rąk jakieś dzieło sztuki krawieckiej, leżące na łóżku. Anetka wyjęła mu je z rąk.
 — Czy zechcesz mi to podać?
 Soames podał suknię, pomagając żonie się ubrać. Patrząc poprzez jej ramię w lustro, widział tam jej twarz, zlekka rozbawioną, zlekka wzgardliwą, jakgdyby chciała mówić:
 — Dziękuję. Ty nigdy się nie nauczysz...
 No, jakież szczęście, że nie był Francuzem! Zakończył nagłem szarpnięciem i słowami:
 — Tu jest trochę za nisko.
 Poczem ruszył ku drzwiom, pragnąć się jej pozbyć czemprędzej i dostać się zpowrotem do Fleur.
 Anetka przytrzymała puderniczkę i rzuciła za nim raptowny okrzyk:
 — Que tu es grossier!
 Znał to wyrażenie — i powodów nie brakło. Gdy pierw-