Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/75

 Anetka ociężale odwróciła szyję, musnęła rzęsy na jednej z powiek i odezwała się:
 — On zabawia Winifredę.
 — Chciałbym mieć kogoś, ktoby bawił Fleur; ona jest znarowioną.
 — Znar-rh-owioną? — powtórzyła Anetka. — Czy to pierwszy r-rhaz widzisz, mój przyjacielu? Ona urodziła się już znar-rhowioną, jak ty to nazywasz!
 Czyż ona nigdy nie pozbędzie się tego pretensjonalnego popisywania się swojem r?
 Dotknął sukni, którą zdjęła, i zapytał:
 — Co porabiałaś dotychczas?
 Anetka spojrzała na jego odbicie w swem lustrze. Jej świeżo ukarminowane usta roześmiały się napół szczerze, napół ironicznie.
 — Bawiłam się — odpowiedziała.
 — Oho! — odrzekł Soames posępnie. — Pewnie znów różne fatałaszki.
 Było to jego określenie na całą tę bieganinę po sklepach, którą tak zawzięcie uprawiają kobiety.
 — Czy Fleur ma już suknie letnie?
 — Nie pytasz, czy ja już je mam dla siebie.
 — A choćbym i zapytał... ciebieby to nie wzruszyło ani trochę.
 — Racja, racja! No tak, ona już ma... i ja też mam... strasznie kosztowne...
 — Hm! — ozwał się Soames. — Cóż ten Profond porabia w Anglji?
 Anetka podniosła brwi, z któremi uporała się właśnie przed chwilą.
 — Jeździ jachtem.
 — Ach! — ozwał się Soames. — To wielki ospalec.
 — Jak kiedy — odpowiedziała Anetka, a twarz jej zdradzała jakby cichą wesołość. — Czasami bywa owszem bardzo zajmujący.