Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/72

 Gdy kupili rzecz wspomnianą i ruszyli w dalszą drogę, Fleur ozwała się:
 — Czy ci się nie zdaje, że matka tego chłopca jest najpiękniejszą kobietą, w tym oczywiście wieku, jaką widziałeś kiedykolwiek?
 Soames zadrżał. Okropność, jak ona do tego tematu się przypięła!
 — Nawet nie wiem, czym ją zauważył.
 — Ależ, tatulku, widziałam, w którą zerkałeś stronę!
 — Ty wszystko widzisz... zdaje się, że nawet więcej, niż było naprawdę!
 — A jak wygląda jej mąż? On musi być twoim bratem stryjecznym, jeżeli wasi ojcowie byli braćmi.
 — Umarł już o ile mi wiadomo — odparł Soames z nagłą gwałtownością. — Nie widziałem go od lat dwudziestu.
 — A czem był?
 — Malarzem.
 — Oh, to bardzo ładne!
 Z warg Soamesa już miały się posypać słowa:
 — Jeżeli chcesz mi sprawić przyjemność, wybij sobie tych ludzi nakoniec z głowy!
 Jednakże przełknął je przemocą — czuł, że nie powinien dać jej poznać, co w nim nurtuje.
 — On raz mi ubliżył... — rzekł tylko.
 Jej bystre oczki spoczęły na jego twarzy.
 — Widzę już, o co chodzi. Nie zdołałeś się pomścić i to cię boli... Biedny ojczulku! Pozwól, żebym ja się do tego zabrała!
 Zaiste, Soames miał wrażenie, jakby leżał w ciemności, a jakiś natrętny moskit krążył mu koło twarzy. Takiej uporczywości nie zdarzyło mu się dotąd spotkać u Fleur, więc gdy dotarli do hotelu, ozwał się z dąsem:
 — Uczyniłem wszystko, co było w mej mocy. A teraz