Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/366

zano mi powiedzieć, że to do niczego nie prowadzi... bo on musi spełnić przedśmiertne życzenie ojca.
 Objął ją wpół.
 — Cicho, cicho, dziecino, nie przejmuj się tą zniewagą z ich strony. Oni są niewarci twego małego paluszka.
 Fleur wyrwała się z jego uścisku.
 — Ty nie... ty nie próbowałeś niczego. Ty... ty zdradziłeś mnie, tatku!
 Soames, boleśnie dotknięty, wpatrywał się w jej postać, wijącą się przed nim w namiętnym bólu.
 — Tyś nie próbował... nie próbowałeś... byłam tak głupia... Nie uwierzę, by on mógł... by mógł!... Dopiero wczoraj!... Ach, czemuż ja ciebie prosiłam!
 — Tak — rzekł spokojnie Soames — czemu mnie prosiłaś? Ja tłumiłem w sobie uczucia, jakie mną owładły... wbrew własnemu sądowi czyniłem co tylko było w mej mocy, by ci dogodzić... i oto jaka spotyka mnie odpłata. Dobranoc!
 Skierował się ku drzwiom, a drgały w nim wszystkie nerwy.
 Fleur skoczyła za nim.
 — On mnie się wyrzeka? To chciałeś powiedzieć, ojczulku?
 Soames odwrócił się i zmusił się do odpowiedzi:
 — Tak jest.
 — Och! — krzyknęła Fleur. — Coś ty zrobił... coś ty mógł takiego zrobić wówczas... przed laty?
 Poczucie potwornej naprawdę krzywdy i niesprawiedliwości zaparło dech Soamesowi, nie pozwalając mu wykrztusić ani jednego słowa. Co on zrobił? A co oni jemu zrobili? Z godnością, nie poczuwającą się do żadnej winy, złożył rękę na piersiach i patrzył na córkę.
 — Wstyd! — krzyknęła Fleur w roznamiętnieniu.
 Soames wyszedł z pokoju. Wolno, z lodowatym spo-