Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/342

 — Doprawdy! Myślenie o własnym interesie, panie Mont, nie jest formą myślową, ale instynktem.
 ...Tak! gdy szło o Jona!
 — Ale czemże jest czyjś własny interes, panie łaskawy? W tem właśnie rzecz cała! Interes każdego jest jego własnym interesem. Czy nie tak, panno Fleur?
 Fleur tylko uśmiechnęła się.
 — W przeciwnym razie — dodał Mont — dochodzi do rozlewu krwi.
 — Ludzie tak mawiali już od niepamiętnych czasów.
 — Ale pan przyzna, że poczucie własności już wymiera?
 — Powiedziałem, że raczej wzrasta wśród tych, którzy nic nie posiadają.
 — Dobrze, niechno pan patrzy na mnie. Jestem dziedzicem ordynacji majątkowej. Mnie to niepotrzebne; jutro zrzeknę się ordynacji.
 — Jeszcze nie jesteś pan żonaty i nie wiesz pan, co mówisz.
 Fleur spostrzegła, że oczy młodzieńca z pewną żałością zwróciły się na nią.
 — Czy pan na serjo myśli o tym ożenku?... — zaczął.
 — Społeczeństwo jest zbudowane na małżeństwie — te słowa wyszły nagle z pomiędzy zaciśniętych warg jej ojca; — na małżeństwie i jego konsekwencjach. Czy pan życzy sobie dalszej rozmowy na ten temat?
 Mont przybrał minę roztargnioną. Milczenie zapanowało nad stołem, zastawionym łyżkami z herbem Forsyte’ów (bażantem o naturalnych barwach), i pod alabastrowym kloszem, kryjącym światło elektryczne. Na dworze, ponad rzeką, ściemniał się wieczór, nasycony ciężką wilgocią i słodkiemi zapachami.
 — W poniedziałek! — myślała Fleur. — W poniedziałek!