Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/34

 — Ale jeżeli ja zasnę, mamusiu, nie posłyszę twojego nadejścia.
 — No dobrze, więc przyjdę cię pocałować... Jeżeli się obudzisz, będziesz o tem wiedział, a jeżelibyś się nie obudził, to i tak odczujesz, żem cię pocałowała.
 Mały Jon westchnął:
 — Niech tak będzie! — odrzekł. — Widzę, że będę musiał się z tem zgodzić. Mamusiu!
 — Co, synku?
 — Jakie było to nazwisko tej, w którą tatuś wierzy? Wenus Anna Diomenes?
 — Och, mój aniołku! Anadyomene!
 — Tak, ale imię, jakie ja tobie nadałem, o wiele bardziej mi się podoba.
 — I jak to mnie nazwałeś, Jonie?
 Mały Jon odparł nieśmiałe:
 — Genowefa! to wzięte z „Okrągłego Stołu“... właśnie teraz mi to przyszło na myśl... tylko jej włosy, coprawda, były rozpuszczone.
 Oczy matczyne, spoglądające za nim, zdały się płynąć falującym ruchem.
 — Nie zapomnisz przyjść, mamusiu?
 — Nie zapomnę, o ile położysz się i zaśniesz.
 — Aha, więc zawieramy układ! — i mały Jon przymknął powieki.
 Poczuł jej wargi na swem czole, i natychmiast potem posłyszał jej kroki. Otwarł na chwilę powieki, by dostrzec cień matki przemykający się wśród odrzwi, i westchnąwszy, zamknął je znowu.
 Wówczas nadszedł czas oczekiwania.
 Przez jakie dziesięć minut chłopak, wierny przyrzeczeniu, usiłował zasnąć, przerachowując kolejno w myśli wielką liczbę ostów w szeregu co było starą receptą „Da“, na sprowadzenie snu. Zdawało mu się, że na tem liczeniu zbiegły mu chyba całe godziny; uważał, że już lada