Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/313

 — Pisałem teraz rzecz taką... zdaje mi się, żeś powinna to przejrzeć.
 — Do Jona? Twarz jej się zmieniła, stając się niemal dziką.
 — Tak! Już po morderstwie...
 Podał jej ów list i jął się przechadzać pomiędzy różami. W czas jakiś, widząc, że kończyła czytać i że stoi bezsłowna, trzymając arkusik przy sobie, podszedł znów ku niej.
 — No, i cóż?
 — Wybornie ułożony. Lepiej nie można. Dziękuję ci, drogi.
 — Czy niczego nie chciałabyś w nim opuścić?
 Potrząsnęła głową.
 — Nie! on powinien wiedzieć wszystko... jeżeli ma zrozumieć.
 — I ja to myślałem... ale... ja tego nienawidzę.
 Miał poczucie, że nie cierpi tego bardziej niż ona. O sprawach seksualnych łatwiej mu przychodziło wspominać wobec kobiety, niż wobec drugiego mężczyzny — ona zaś była zawsze bardziej naturalna i szczera, nie mając jego głębokiej, Forsytowskiej skrytości.
 — Ciekawam, czy on zrozumie nawet i teraz, Jolyonie? On jest tak młody... i fizyczne sprawy naszej natury napełniają go lękiem i odrazą.
 — Ten lęk wziął on po moim ojcu... ten był w tych sprawach nieśmiały jak panna. Może lepiej byłoby napisać wszystko na nowo i powiedzieć poprostu, że nienawidziłaś Soamesa?
 Irena potrząsnęła głową.
 — Nienawiść — to tylko słowo, które niczego nie tłumaczy, nie uzasadnia. Nie, lepiej będzie tak, jak jest.
 — Dobrze. Wyślę list jutro.
 Podniósł twarz swoją ku jej twarzy i w obliczu wielu, pnączami zasnutych okien wielkiego domu, ucałował ją gorąco.