Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/296

 Soames, który dotąd wpatrywał się w stary oleodruk obok wieszaka na kapelusze, myśląc: „To teraz poszło w cenę!“ — mruknął:
 — Chcę iść na górę i odwiedzić go, moja Smither.
 — Kucharka jest przy nim — odpowiedziała Smither z ponad swego gorsetu — będzie bardzo rada pana widzieć.
 Soames zaczął wchodzić powoli na górę, myśląc:
 — Nie chciałbym dożyć tego wieku.
 Na drugiem piętrze zatrzymał się i zastukał do drzwi. Były otwarte i z poza nich widać było okrągłą zażyłą twarz kobiety mniej więcej sześćdziesięcioletniej.
 — Pan Soames! — ozwała się kobieta. — A jakże! Pan Soames!
 Soames skinął głową:
 — Bardzo mi miło cię widzieć! — i wszedł do pokoju.
 Tymoteusz siedział na łóżku, podparty poduszką. Ręce miał splecione na piersi, a oczy utkwione w sufit, gdzie widać było muchę, stojącą do góry nogami. Soames stanął u nóg łóżka, wpatrując się w niego.
 — Stryju Tymoteuszu — odezwał się, podnosząc głos — stryju Tymoteuszu!
 Tymoteusz oderwał wzrok swój od muchy i przeniósł go na gościa. Soames widział, jak zbielały język starca posuwał się po ciemnawych wargach.
 — Stryju Tymoteuszu — odezwał się powtórnie — czy mogę być ci w czem pomocny? A może chciałbyś mi coś powiedzieć?
 — Hę? — chrząknął Tymoteusz.
 — Przyszedłem, by cię doglądnąć... zobaczyć, jak się tu miewasz i czy wszystko w porządku.
 Tymoteusz kiwnął głową. Widać było, że starał się oswoić ze zjawiskiem, stojącem przed nim w tej chwili.
 — Czy masz jakieś życzenia?