Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/270

 — Czy to z mego powodu? — myślała Fleur. — A może to poszło o Profonda?
 Spytała najpierw matkę:
 — Co to się stało tatusiowi?
 Matka odpowiedziała wzruszeniem ramion.
 Potem zwróciła się Fleur i do ojca:
 — Co się stało mamie?
 Ojciec odpowiedział:
 — Co się stało? Cóżby się stało? — i obrzucił ją bystrem spojrzeniem.
 — Mówiąc nawiasem — mruknęła Fleur — Monsieur Profond wybrał się w „małą“ podróż jachtem, kędyś na morze południowe.
 Soames jął przyglądać się gałązce, na której jako żywo nie było winogron.
 — To wino kiepsko się jakoś rozwija — odezwał się.
 — Był tu młody Mont. Pytał mnie o rzecz jedną, dotyczącą ciebie.
 — Och! jak ci się on podoba, tatku?
 — On... on jest wytworem... jak wszyscy ci młodzi ludzie dzisiejsi.
 — A jakiżeś ty był w tym wieku, ojczulku?
 Soames uśmiechnął się ponuro.
 — Myśmy pracowali, a nie myśleliśmy wciąż jeno o zabawie... o lataniu, jeździe rowerem i miłostkach.
 — Czyś ty nigdy nie wdawał się w intrygi miłosne?
 To mówiąc, starała się nie patrzeć na niego, jednakże widziała go w dostatecznej mierze. Twarz jego blada poczerwieniała, a brwi, w których ciemny odcień zmieszał się już z siwizną, ściągnęły się mocno.
 — Nie miałem czasu ani ochoty na zalecanki.
 — Może miałeś jakąś wielką namiętność...
 Soames przyjrzał się jej uważnie.
 — Tak... jeżeli chcesz wiedzieć... i była mi ona wielkiem szczęściem.