Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/24

i otwierała drzwi frontowe. Jon ozwał się głosem przypochlebnym:
 — Bella!
 — Słucham panicza.
 — Gdy oni przyjadą, podaj nam herbatę pod dębem; wiem, że im się to najwięcej spodoba.
 — Panicz chciał powiedzieć, że się paniczowi najwięcej spodoba...?
 Jon zamyślił się.
 — Nie, im się to spodoba, żeby mnie zrobić przyjemność.
 Bella uśmiechnęła się.
 — Dobrze, dobrze, zrobię to, jeżeli panicz będzie tu siedział spokojnie i nic nie spsoci, zanim państwo przyjadą.
 Mały Jon usiadł na najniższym stopniu schodów i kiwnął głową. Bella podeszła bliżej i obejrzała go zgóry.
 — Niech panicz wstanie! — rzekła.
 Jon powstał. Obejrzała go ztyłu. Nie pozielenił się od trawy, a kolana wydawały się czyste.
 — Wszystko w porządku! — zawyrokowała. — Dobre dziecko! A co, nie opalił się? Daj mi buzi!
 I cmoknęła Jona we włoski.
 — Jakie konfitury? — zapytał. — Tak jestem zmęczony czekaniem.
 — Agrestowe i poziomkowe.
 Brawo! toż ulubione smakołyki!
 Po jej odejściu Jon przez minutę siedział spokojnie. Cisza panowała w wielkim hallu; wschodnia jego połać była otwarta, dzięki czemu widać było jedno z ulubionych drzew Jona, mianowicie wielki bryg, żeglujący wolniutko poprzez górny trawnik. Na werandzie słały się zukosa cienie filarów. Jon wstał, przeskoczył jeden z tych cieni i obszedł wokoło klomb kosaćców, obrasta-