Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/236

przekręcił krzesło, włożył papiery zpowrotem do właściwych szuflad i zaczął w dalszym ciągu sumować cyfry.
 — Panie Gradman! Nie podoba mi się położenie naszego kraju; jest tu dużo ludzi bez źdźbła zdrowego rozsądku. Chciałbym znaleźć jakiś sposób, któryby mógł zabezpieczyć pannę Fleur przed wszystkiem, cokolwiek może się zdarzyć.
 Gradman postawił na bibule cyfrę 2.
 — Ta — ak! — odpowiedział — sytuacja jest kiepska!
 — Nie wchodzi tu w grę zwykła niechęć do przedwczesnego biegu wypadków.
 — Nie — e! — odrzekł Gradman.
 — Dajmy na to, że Partja Pracy przyjdzie do rządów, albo coś jeszcze gorszego! Nad tych sfiksowanych ludzi niema gorszego nieszczęścia! Przypatrzmy się Irlandji!
 — Ach! — ozwał się Gradman.
 — Przypuśćmy, że zrobię zapis na jej imię, pozostawiając sobie dożywocie, wtedy nie będą mogli mi nic zabrać prócz procentu... chyba, że zmienią ustawę.
 Gradman poruszył głową i uśmiechnął się.
 — A — ach! — ozwał się. — Oni tego nie zroobią!
 — Nie wiem — mruknął Soames. — Ja im nie wierzę.
 — Ale, proszę pana, na to, ażeby zarządzenia stały się prawomocne, potrzeba aż dwóch lat.
 Soames parsknął. Dwa lata! Miał przecież dopiero sześćdziesiąty szósty rok życia!
 — To niema nic do rzeczy. Napisz pan bruljon zapisu, któryby całą mą majętność przelewał w równych działach na dzieci panny Fleur, z zastrzeżeniem dożywocia najpierw dla mnie, a następnie dla niej, i dodaj pan klauzulę, że w wypadku gdyby zdarzyło się coś coby przerwało jej dożywocie, wspomniane dożywocie przechodzi na rzecz opiekunów, z używaniem na jej korzyść... w zupełnej od nich zależności.