Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/216

 — Kto są ci panowie? — zapytał Jon, gdy już byli na schodach. — Niedosłyszałem...
 — Stary Jerzy Forsyte jest najbliższym kuzynem twojego ojca i mego wuja Soamesa; on przesiaduje stale w tym klubie. Drugi jegomość, Profond, to dziwaczna figura. Coś mi się zdaje, że on się kręci koło żony Soamesa.
 Jon spojrzał na niego, przerażony.
 — Ależ to byłoby okropne! — ozwał się. — To jest... chciałem powiedzieć... byłoby to okropne dla Fleur.
 — Nie sądź, że Fleur bardzo się tem przejmuje. Ona jest bardzo nowoczesna.
 — Ależ to jej matka!
 — Masz jeszcze zielono w głowie, Jonie.
 Jon poczerwieniał.
 — Różne bywają matki! — wyjąkał gniewnie.
 — Masz rację — odpowiedział Val tonem nagłym — ale dziś już nie bywa tak, jak bywało, gdym jeszcze miał twoje lata. Dziś jest dewizą: „Kto wie, czy jutro żyć będziemy.“ To właśnie miał na myśli stary Jur, mówiąc o Soamesie. On to nie myśli o tem, by go jutro śmierć czekała.
 Jon rzucił wartkie pytanie:
 — Jakąż to sprawę miał on z moim ojcem?
 — Ściśle poufną, mój Jonie. Posłuchaj mej rady i zostaw tę sprawę w spokoju. Nic ci z tego nie przyjdzie, że się dowiesz. Czy pozwolisz likieru?
 Jon potrząsnął głową.
 — Nie lubię, gdy ludzie tają coś przed kimś — mruknął — a potem podrwiwają sobie z niego, że ma zielono w głowie.
 — No dobrze, możesz spytać Holly. Jeżeli ona ci nic nie powie, tedy pewnie uwierzysz, że robi się to tylko dla twego dobra.
 Jon powstał.