Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/134

 — Ale z nas gapy! — zawołała Fleur, zrywając się z miejsca — spóźnimy się strasznie... i tak głupio będziemy wyglądali... i zbudzimy ich czujność. Słuchaj-no, Jonie! Wyszliśmy tylko, by mieć apetyt na śniadanie, i zgubiliśmy drogę. Rozumiesz?
 — Tak jest! — odrzekł Jon.
 — Mówię to całkiem poważnie... Gotowi nam utrudnić wyjście. Czy umiesz dobrze blagować?
 — Zdaje się, że niebardzo; jednakże mogę spróbować.
 Fleur zmarszczyła się.
 — Wiesz co? — powiedziała. — Mam wrażenie, że oni nas nie uważają za przyjaciół.
 — A czemu nie?
 — Powiedziałam ci, dlaczego.
 — Przecież to niedorzeczne!
 — Tak, ale ty nie znasz mego ojca.
 — Przypuszczam, że musi cię ogromnie kochać.
 — No tak, widzisz, jestem jedynaczką. Także i ty jesteś jedynakiem... u swojej matki. Czy to nie uciążliwość? Tyle się po człowieku spodziewają... a gdy przestaną się spodziewać, to już jakby było po nim.
 — Tak — mruknął Jon — życie jest potwornie krótkie. Człek chciałby żyć wiecznie i wiedzieć wszystko.
 — I kochać każdego?
 — Nie! — zawołał Jon — chcę kochać tylko raz... ciebie.
 — Doprawdy! Bierzesz się ostro do rzeczy! Ach! patrz! To kamieniołom; już mamy niedługą drogę. Lećmy co sił!
 Jon pobiegł za nią, myśląc z lękiem, czy jej przypadkiem nie uraził.
 Kamieniołom pełen był słońca i pobrzęku pszczół. Fleur odrzuciła włosy na tył głowy.
 — No dobrze — ozwała się — na wszelki wypadek możesz mnie raz pocałować!