Strona:John Galsworthy - Posiadacz.pdf/105

że bardziej ona się ubiega o niego niż on o nią. Nie odstępuje go ani na krok.
 Pod wpływem spojrzenia Ireny poczuł się nieswojo.
 — Nie powinieneś mówić takich rzeczy! — zawołała.
 — Dlaczego nie? Każdemu rzuca się to w oczy.
 — Nie sądzę. A gdyby tak było, należałoby umieć zachować choć trochę przyzwoitości i nie mówić o tem.
 — Uprzejma z ciebie żona, niema co! — burknął, dziwiąc się w duszy żarowi jej odpowiedzi. Niepodobne to było do niej. — Zaślepiona jesteś w tej Junie! Muszę ci jednak powiedzieć, że teraz, kiedy uczepiła się tego swojego „pirata“, nie dba już zupełnie o ciebie; rychło się o tem przekonasz. I tak jednak nie będziesz się już tak często z nią widywała; zamieszkamy na wsi.
 Rad był, że oznajmił jej tę nowinę pod pozorem nagłego wybuchu irytacji. Spodziewał się odruchu oburzenia; milczenie, jakiem Irena przyjęła oznajmioną nowinę, stropiło go.
 — Nie zdaje się to interesować ciebie? — dodał.
 — Wiedziałam już o tem.
 Spojrzał na nią wnikliwie.
 — Kto ci powiedział?
 — Juna.
 — Skądże ona o tem wie?
 Irena zbyła pytanie to milczeniem. Stropiony i zaniepokojony Soames dodał:
 — Świetna to okazja dla Bosinney’a. Stać się może początkiem jego karjery. Mówiła ci pewnie o tem?
 — Tak.
 Zamilkła. Soames przerwał ponownie milczenie.
 — Myślę, że nie masz ochoty przenosić się?
 Irena nie odpowiedziała nic.
 — Ha, trudno, nie mam możności odgadnięcia, czego właściwie sobie życzysz. Masz zawsze taką niezadowoloną minę. Wszystko ci się niepodoba tutaj, jak się zdaje!