Strona:Jerzy Szarecki - Czapka topielca.pdf/53

kobietę. Odwróciła się w stronę i, nie patrząc na niego, spytała:
 — Cóż mnie tak gniewnie mierzysz oczyma?
 — A cóż to — tym samym tonem spytał Jan — już mnie i spojrzeć nawet na ciebie nie wolno? Do Morża tylko to prawo należy? Co?
 Ostrożnie, nieśmiało, jakby z lękiem jakimś, usiadła Marja na brzeżku kojki.
 — Nie gniewaj się — rzekła. V»
 — Eeeeh... „nie gniewaj się“ — Jan gwałtownie niemal z wściekłością odsunął się od Marii do ściany — drwisz chyba sobie ze mnie, kobieto!
 — Cóż ci jest, Janku — pytała Marja z troską w głosie — czemuż się gniewasz?
 — Gniewasz się... gniewasz się... — szarpał się Jan w złości bezsilnej — minął już czas gniewów. Pół roku temu tom się gniewał na ciebie, pamiętasz?
 Marja opuściła głowę na piersi.
 — Teraz się już nie gniewam. Teraz to już co innego. Teraz to gorsze niż gniew.
 — Cóż teraz? — cicho spytała Marja.
 — Nic. Grodzie cienkie tu na statku, ot co.
 — Jakie grodzie Janku?
 — „Jakie“, „jakie“... te wszystkie na statku. Ot ta chociażby co dzieli tę kajutę od waszej... waszą...