Strona:Jerzy Szarecki - Czapka topielca.pdf/118

 — Co chcesz przez to powiedzieć? — spytał Mc. Tavich.
 — To, że też porzucam służbę w towarzystwie i jadę razem z Gorskim do Australji.
 — Poważnie mówisz? — spytał kapitan Gorski, puszczając z fajki kłąb dymu.
 — Najzupełniej.
 — Jak chcesz... — wycedził powoli kapitan, zamyślonym wzrokiem wybiegłszy poza czarny otwór iluminatora.
 — Przecież dwóch was nie może być razem na wyspie — wymiamlał plączącym się językiem Kiryłła.
 — Nic nie rozumiesz, pijana pało — odpowiedział Olivier — ja nie wyląduję odrazu na wyspie, będę się jej tylko przyglądał zdaleka, podczas gdy Gorski będzie spoczywał w ramionach swej wampirzycy.
 — Głupie zajęcie przyglądać się — zauważył Guilherme de Faria.
 — Milcz „mendoliero“. Głupiś jak gitara — odciął się Olivier — przecież nie mogę się pchać razem z Gorskim do jednej kobiety. Poczekam, aż podrośnie ich córka.
 — Jaka córka? — zdziwili się wszyscy.