Strona:Jerzy Szarecki - Czapka topielca.pdf/104

 — No i cóżeś tam znalazł na tej wyspie?
 — Znalazłem „małą istotkę“, której „złowrogi krzyk“ brzmiał, niestety, nie dla kogo innego tylko właśnie — dla mnie.
 — Ileż lat ma ta „mała istotka“?
 — Teraz ma dwadzieścia, gdy ją po raz pierwszy ujrzałem, miała lat siedemnaście.
 — A cóż rodzice? Ta para smętnych, lubieżnych warjatów?
 — Leżą tam na piasku jakieś koście i dwie czaszki.
 — Hm.
 — Właśnie.
 — Jakież stosunki łączą cię z „małą istotką“?
 Janusz zadarł głowę do góry. W migotliwem świetle małej lampki naftowej ujrzałem na szyi jego straszliwe blizny i zrosty. Nerwy mam mocne, lecz przyznam wam się, że nieprzyjemnie mi się zrobiło, gdym to ujrzał. Wstałem z fotelu, podszedłem do Januszka i położywszy mu rękę na ramieniu rzekłem:
 — Wąsaty! Cóż ty wyprawiasz do djabła! Po tych ranach przecie można nogi wyciągnąć na tamten świat!
 — Dwa razy już byłem bliski śmierci.
 — To po kiegoż licha się narażasz?