krótkie, 36-letnie życie i bardzo krótką, 12-letnią zaledwie, działalność poetycką, która uczyniła go przez poważną część XIX w. — w oczach krytyki kontynentu europejskiego — największym po Szekspirze poetą angielskim. Angielska krytyka odmawia mu tego stanowiska — i odmawia może słusznie, biorąc za kryterjum wielkości poety wpływ, jaki wywiera jego twórczość na jego otoczenie i potomnych w zakresie przedewszystkiem literatury. Pod tym względem poezja Byrona nie może wytrzymać porównania z wielu współczesnymi mu pisarzami angielskimi, pracującymi równocześnie w tym przebogatym okresie twórczym od r. 1798–1830, jakkolwiek wpływ niektórych z nich wydał dopiero w późniejszym czasie obfite owoce (np. Keats i Shelley). Nietylko jednak pod względem za-
z miasta do miasta: Wenecja, Rawenna, Piza i Genua są w latach 1817–1823 kolejnemi miejscami jego zamieszkania. Wrażenia z podróży przez Szwajcarję zawarł w III-ej pieśni Childe-Harolda (1816), z Włoch w IV-ej pieśni (1818). Okres 1816–1823 jest wypełniony zupełnie pracą literacką, z której jako najważniejsze utwory trzeba wymienić poematy: Więzień Chillonu (1816), Żale Tassa (1817), Mazepa (1819), Wyspa (1823), misterja (poematy dramatyczne) Manfred (1817), Kain (1821), Niebo i ziemia (1822, niedokończone) i dramaty: Marino Falieri (1820), Sardanapal (1821), Dwaj Foskarowie (1825) i The Deformed Transformed (1821, niedokończony). Ostatniem dziełem, nad którem pracował od r. 1818 aż do chwili śmierci, był epiczny poemat Don Juan (16 pieśni pisanych oktawą, wydanych w czasie od 1819–1824), którego charakteru nie można określić jednem słowem; posiadając pewną epiczną fabułę, poemat ten zawiera szereg satyrycznych ustępów i poważnych życiowych refleksyj. W lecie 1823 r. opuścił Genuę, aby jako przedstawiciel angielskiego komitetu filhelleńskiego brać udział w walce Greków o wolność, i w czasie pobytu w Missolunghi umarł na febrę w dniu 19 kwietnia 1824. Obszerniejszy życiorys będzie pomieszczony w wydaniu Manfreda i Kania w »Bibljotece Narodowej«.
