Strona:Jerzy Byron-powieści poetyckie.pdf/69

200 

 Tam... tam... poleciał. Śladem jego biegu

Szły mimowolnie oczy me wzdłuż brzegu.
A chociaż z taką szybkością prześcignął,
Choć jak latawiec tylko w oczach mignął:^[1]
Jego wzrok, jego twarz nakształt pieczęci

205 

Wciśnione czułem w głąb mojej pamięci.

I długo w uchu huk kopyt słyszałem
Czarnego konia, lecącego cwałem.
Spiął ostrogami, wbiegł na wierzch opoki,
Ocieniającej głębinę zatoki;

210 

Obleciał wkoło, znowu na dół gonił,^[2]

Skałą od moich oczu się zasłonił.
Zgadłem, dlaczego. Temu, co ucieka,
Jest obrzydliwą źrenica człowieka;
On najpiękniejsze na niebiosach gwiazdy

215 

Klnie, że zdradzają ścieżki jego jazdy!

Zbiegając z góry, nim konia nawrócił,
Spojrzenie straszne, jak ostatnie, rzucił.
I wybiegł znowu, znowu w góry skoczył,
Wtem nagle stanął, konia w bok zatoczył,

220 

I patrzy z góry, na strzemionach staje...

Czegóż on patrzy, tam, w oliwne gaje?
Księżyc na nowiu wschodzi z za gór grzbietów,
Błyszczą nad miastem lampy minaretów,^[3]
W mieście wre teraz Bajramu uciecha.

225 

Tu, choć nie dojdą ni wystrzałów echa,

Ni muzułmanów pobożne okrzyki,
Przecież błysk widać każdej tofaiki,^[4]

1. w. 203. jak latawiec — dodatek tłumacza.
2. w. 210. obleciał wkoło — w oryg.: »zawrócił konia« (winds around).
3. w. 223. lampy minaretów — Minarety, wysmukłe wieżyczki na tureckich świątyniach, meczetach, są na uroczystość Bajramu (p. obj. do w. 228) iluminowane.
4. w. 227. tofaika — »strzelba turecka« (M.).