Strona:Jerzy Byron-powieści poetyckie.pdf/63

Zbójca swój rudel zaraz na głąb pędzi:^[1]
Zakryty cieniem nadbrzeżnych krawędzi,
Zahacza statek, zdobycze rozdzieła, —
Wrzask konających miesza pieśń wesela.

45 

Dziwna, gdy kraj ten natura obrała

Na ogród bogów i hojnie nań zlała
Tyle bogactwa, piękności tak wiele,
Jakby we własnem zakochana dziele:^[2]
Dziwna, że dzieła własnego się zrzeka

50 

I dziś natura wpuszcza tu człowieka,

Który, odwieczny miłośnik zniszczenia,
Ogród Edeński na nowo wyplenia —^[3]
I jako leśny dzik, kwiecie wytłacza,
Niepokropione znojami oracza,

55 

Ani znające ręki ogrodnika;

Tu kwiecie samo dokoła wynika;
Za tyle wdzięków, za taką obfitość
Uprasza tylko człowieka o... litość.
 Dziwna! Tu ziemia oddycha pokojem,

60 

A serce ludzkie chucią i rozbojem!

Czyż kraje światła na nowo ogarnie
Noc namiętności, rządzących bezkarnie?
Patrząc, myśliłbyś, że tu zbuntowani
Wojsko aniołów zwalczyli szatani,

65 

I cherubinów trony dziś przywłaszcza

Tłum, który piekieł wyzionęła paszcza.
Tak śliczny kraj ten, ojczyzna rozkoszy, —
Tak brzydki tyran, co go dziś pustoszy!

---

 Kto na śmiertelnem oglądał posłaniu^[4]

70 

Piękne oblicze zaraz po skonaniu,

1. w. 41. rudel — właściwie: ster; tu: łódź.
2. w. 48. Dodatek Mickiewicza.
3. w. 52 ogród Edeński — raj.
4. w. 69 i n. Kto na śmiertelnem oglądał posłaniu itd. — »Zapewne rzadko który z czytelników widział na własne oczy obraz tu opisany. Kto widział, musi pamiętać, jak