Ta strona została przepisana.
PIEŚŃ DRUGA
I
Jak mile dźwięczy pieśń Toobanaju,[1]
Gdy słońce tonie w swem łożu z koralów!
245
Chodźmy do wyspy cienistego gajuSłuchać turkawki gruchających żalów;
Dziewczęta mówią, że jej skargi rzewne
Jak z Bolotoo głosy bogów śpiewne.[2]
Narwiemy kwiatków, gdzie umarły leży...
250
Kwiat najpiękniejszy na grobie rycerzy!Siądziem o zmroku, aby patrzeć w lasku
Na drzewo tua przy miesiąca blasku;[3]
- ↑ w. 243. pieśń Toobanaju — »Pierwsze trzy ustępy [tej Pieśni] są wzięte z rzeczywistej pieśni mieszkańców wyspy Tonga; jej prozaiczny przekład podany jest w Mariner’a Opowiadaniu o wyspach Tonga. Toobonai nie należy wprawdzie do nich, ale była jedną z wysp, na które Christjan i buntownicy się schronili. Zmieniłem i dodałem kilka szczegółów, ale o ile możności trzymałem się oryginału« (B.).
Wyspy Tonga, czyli Przyjacielskie, odkryte w r. 1616 przez Tasmana, oddalone o 250 mil m. na wschód od Fidżi, należą od r. 1900 do Anglji. - ↑ w. 248. Bolotoo — mityczna wyspa, zawsze na pn.-zachód od miejsca zamieszkania wyznawców, jest siedzibą bogów. Dusze królów, kapłanów i ewentualnie szlachty idą po śmierci do Bolotoo; ale dusze ludzi z klas niższych rozpadają się »na proch« wraz z ich ciałami.
- ↑ w. 252. drzewo tua — Tua (Casuarina equisetifolia), podobna do ogromnego skrzypu, o bardzo twardem drewnie; uważana pierwotnie za drzewo święte.
