Zawszem lubił samotność — lecz mogłemże wróżyć,
Abym miał w tym szpitalu lata me położyć,
Odłączony od związku żyjących na ziemi,
Prócz warjatów i którzy pastwią się nad niemi;[1]
Myśl moją mi podobną, skażoną w swym grobie?
Widział kto nie dziwactwa, słyszał kto nie krzyki?...
Rozbit, rzucony falą na skały bok dziki,
Mniej podobno odemnie cierpi w skonu bramie:[3]
W tej jamie ledwie szerszej od zimnego dołu,
Gdzie pogrzebię me krzywdy i skargi pospołu.[4]
On, ginąc pod wolnego powietrza obłokiem,
Może niebu wyrzucać konającem okiem; —
I niebo mam zamknięte sklepem mej ciemnicy.
Lecz już niekiedy czuję, że mój umysł kona,
Sam widzę, jak ustaje, — przed zgasłemi oczy
Błyska mi wzdłuż więzienia niezwyczajna łona,[5]
Trapi mię groźbą, męką i trwogą ustawną,
Nieznaną może ludziom zdrowym i swobodnym,
Ale okropną temu, co cierpi tak dawno
Ucisk, nędzę, gorączkę w tym lochu niegodnym.
- ↑ w. 174. prócz warjatów i którzy — i tych, którzy...
- ↑ w. 175 i n. Treść tego zdania: Nikt nie widział przez tyle lat mego więzienia duszy mojej zepsutej (zmienionej), nakształt ich duszy, na swój własny grób«.
- ↑ w. 179. w skonu bramie — dodatek tłumacza.
- ↑ w. 182 dodatek tłumacza.
- ↑ w. 189. łona — Wyraz używany jeszcze wtedy na: »łuna«.
