Ta strona została przepisana.
Niechciałżebym wet za wet oddać im cierpienia,
Wzajem do łez tłumionych przyuczać ich żałość?
Smutek do spokojności, rozpacz do milczenia
100
W razach, którym stoicka nie wydoła stałość? —[1]Nie! — Wyższy, niżbym zemstą serce moje śmierzył,
Darowałem im krzywdy — i radbym już nie żył.
Tak jest! siostro Alfonsa! dla twej tylko doli[2]
Z piersi mych wypłakałem wszystko, co mię boli.
105
Nie mieszka żal, gdzie twoje wdzięki zamieszkały;Brat więzi, lecz go wielbię; — srogaś, lecz ja stały.[3]
V
Spojrzyj na wierną miłość, która nie rozpacza,
Lecz się niezgasłą wiecznie siłą swą otacza,
I kryje się w cichego serca mego mroku,
110
Jak zgromadzony piorun mieszka w swym obłoku,Chmurami i całunem zamknięty ruchomem,
Aż błyśnie i powietrzny bełt wyleci z gromem![4]
Tak na każde dotknięcie twojego nazwiska
Skróś przezemnie całego żywy ogień błyska,
115
I wszystek świat na chwilę z przed oczu utracam,Uciekają mi rzeczy — przechodzą, — powracam.[5]
- ↑ w. 100. stoicka stałość — Szkoła filozoficzna stoików, założona w IV wieku przed Chr. przez Zenona z Kition, nazwana od miejsca, gdzie początkowo nauczał, t. j. od Stoa poikile, czyli malowany krużganek (portyk otaczający rynek ateński). Nauczała, że ideałem życia jest wyrobić w sobie hart do znoszenia przeciwności i pewną obojętność na szczęśliwe zrządzenia losu.
- ↑ w. 103. siostra Alfonsa — Leonora d’Este. Alfons d’Este (1533—1597), książę Ferrary, był jednym z mecenasów włoskiego Odrodzenia; na jego dworze, prócz Tassa, bawiło wielu innych humanistów włoskich.
- ↑ w. 106 Oryg.: »Brat twój mnie nienawidzi, — ja go nie mogę niecierpieć; ty się nie litujesz, — ja cię porzucić nie mogę«.
- ↑ w. 112. bełt — strzała.
- ↑ w. 116. uciekają mi rzeczy — tracę na chwilę przytomność i widok otaczających mnie rzeczy; powracam — domyślnie: do zmysłów.
