Ta strona została przepisana.
25
Na cześć Tego o świętej mówiąc wojny losach,Tego, co był na ziemi, i co jest w niebiosach.
On mię sam krzepił w męstwie i dotąd posila.
Oby przyjął ofiarę moich smutków tyla,[1]
Jak dla mnie między ludźmi głosić trud był luby
30
Solimskich wież zdobycie i spełnione śluby.[2]
II
Lecz i to mię opuszcza, — skończył się trud miły:[3]
Tylu lat nieodmienny przyjacielu stały!
Jeśli nie łzy ostatnie karty ci broczyły,
Wiesz, że zmartwienia jednej mi łzy nie wyrwały.[4]
35
O ty młody mój tworze! duszy mojej dziécie,Coś koło mnie igrało twojemi uśmiechy,
I na twój widok w słodkim trzymało zachwycie!
Znikłoś zbyt wcześnie, — znikły z tobą nie pociechy:
Ach na to rzewnie płaczę, jak na ostrość rany,[5]
40
Na cios, który dokruszył trzciny nadłamanéj.Znikłoś zbyt wcześnie! — Cóż mi zostało po tobie?
Jam bied moich nie skończył, — jak zniosę? co zrobię?
Nic nie wiem, — jeśli jedno we wrodzonej mocy
Własnego ducha mego nie znajdę pomocy.
- ↑ w. 28—30. Zmiana w treści oryg.: »Abym przez moje cierpienia mógł być zbawiony, zużyłem czas mej pokuty [osadzenia w szpitalu dla obłąkanych] na opowieść o zdobyciu Jerozolimy«. Historycznie Byron myli się, gdyż Jerozolima wyzwolona została napisana w całości przed osadzeniem Tassa w szpitalu.
- ↑ w. 30. Solimskie wieże — Jerozolima. Naturalnie aluzja do poematu Tassa Jerozolima wyzwolona.
- ↑ w. 31. skończył się trud miły — Żale Tassa przedstawiają zatem niejako chwilę, kiedy po ukończeniu pracy nad epopeją uczuwa pewien brak celu życia; — uczucie znane wszystkim twórcom, którzy przywiązali się do swojego przez szereg lat tworzonego dzieła.
- ↑ w. 34. zmartwienia — cierpienia, wywołane pobytem w więzieniu.
- ↑ w. 39. na to płaczę — z tego powodu płaczę.
