Strona:Jerzy Byron-powieści poetyckie.pdf/380

Lecz tam — nie z łani wydojonem mlekiem,

135 

Spleśniałą wodą z fosy nas poili;

A chleb nasz czarny, jakim nas karmili,^[1]
Wyglądał jakby od stu lat, przed wiekiem,
Już był moczony niewolników łzami,
Albo od czasu, jak myśl zapamięta,

140 

Gdy pierwszy człowiek własnemi rękami^[2]

W lochach zamykał ludzi jak zwierzęta.
Lecz nie! — nie karmi brak go tak wychudził,
Nie z ziemskiej treści wielka dusza jego
Stworzoną była! — on w pałacach nudził,^[3]

145 

Gardził powietrzem uwięzionem w murach;

Uciekał w pola jedynie dlatego,
By pełniej, wolniej odetchnął na górach.
Pocóż odwlekać straszne prawdy słowo?
On umarł... z żalu do reszty się zmogłem;^[4]

150 

Jak trup zwieszony nad zmarłego głową,

Drżałem, drętwiałem — i umrzeć nie mogłem.
Chciałem — za słabe były siły moje —
Rozbić mój łańcuch, rozłamać na dwoje.
On umarł... wnet mu więzy otworzono,

155 

I ciało jego ziemią przyrzucono,

Tą samą ziemią z naszego więzienia!
Ja ich żebrałem jak o dar, by ciało
Jego gdzieś dalej pod oknem leżało,
Gdzieby dochodził przecie blask promienia...

160 

Śmieszna myśl! — lecz mnie tak się wtedy zdało,

Że i po śmierci jego pierś, tak wolna,
W takiem więzieniu spoczywać niezdolna!

1. ww. 136—8. W oryg.: »Nasz chleb był taki sam, jak ten, który łzy więźniów przepajały swoją wilgocią od tysiąca lat«.
2. w. 140. Gdy pierwszy człowiek — gdy człowiek po raz pierwszy.
3. w. 144. nudził — nudził się (Korsak opuszcza dość często zaimek zwrotny).
4. ww. 149—151. W oryg.: »On umarł. Widziałem to i nie mogłem podtrzymać mu głowy, ani uściskać jego konającej dłoni, już martwej nawet dłoni«.