Ta strona została skorygowana.
To pod tą samą lipą znów siada na ziemi,
I twarz swoję zakrywa rękoma chudemi,
1260
Lub dziwne charaktery wciąż na piasku kréśli.Lecz długo trwać nie mogła ta gorączka myśli.
Jej zwłoki spoczywają, gdzie jej leży Lara.
Życie jej tajemnicze, — doświadczona wiara.[1]
- ↑ w. 1263. W oryg. wiersz ten daje dokładniejsze określenie: »jej opowieść została nieopowiedziana, — jej miłość zanadto drogo dowiedziona«.
