Strona:Jerzy Byron-powieści poetyckie.pdf/282

Całej sztuki szermierstwa doświadcza niezwłocznie,
Kryty wstręt jego serca budzi się widocznie.
A tak zapamiętale z wroga się urąga,^[1]
Że gdy go tłum zbliżony za ramię odciąga,

720 

Z szału ostrze spragnione ku tym mierzy, celi,

Co przez litość odciągnąć, oderwać go chcieli.
Po chwili ich zamiaru niechętny się ima,
Lecz na niego wciąż patrzy takiemi oczyma,
Jakby walka bez skutku jakiś wstręt w nim sprawia,

725 

Co wroga po zwycięstwie przy życiu zostawia,

Jakby w ranę śledzącą zaglądał powieką,
Jak ofiarę do grobu zbliżyła daleko?

V

 Rzeźwią, niosą Otona — i lekarz zamkowy
Zakazuje mu wszelkich pytań i rozmowy.

730 

Ciekawy tłum się zbiera do przyległej sali.

Lara, tłumem gardzący, szedł za nimi w dali;
Po walce ze zwycięską palmą zapaśnika^[2]
W dumnem milczeniu zwolna ku drzwiom się pomyka.
Dosiadł konia i drogą jak strzała puszczona

735 

Leciał — i ani spojrzał na zamek Otona.

VI

 Lecz gdzie był ów meteor nocy, który sennym
Oczom przegraża, aby zniknął z blaskiem dziennym?
Gdzie Ezzelin? Czy przyszedł, poszedł — i nie wrócił,
Aby sam żadnych śladów za sobą nie rzucił?

740 

Ezzelin — jeszcze ciemno, gdy dzień w zmroku świta, —

Rzucił zamek Otona, — droga prosta, bita,
Nie mógł zbłądzić, a przytem bliskie miał mieszkanie;
Przecie zbłądził; — i ledwo dniało na świtanie,

1. w. 718. W oryg: »a tak mało mający litości dla wroga, którego położył«.
2. w. 732 dodatek tłumacza.