Strona:Jerzy Byron-powieści poetyckie.pdf/276

Lekką służby powinność pan na pazia wkłada,

560 

Miecz nosić, trzymać strzemię, gdy konia dosiada,

Stroić lutnię, lub z panem w chwili wolnych wczasów
Ślepić wzrok nad księgami starożytnych czasów.
Lecz sam nigdy nie licznił domowników tłumy, —
Wszakże im znać nie dawał ni wzgardy, ni dumy.

565 

Lecz dobrze wzgląd użyty, czem chciał dać dowody,^[1]

Że sercem lgnąć nie umiał do służalców trzody.
Jakibądź stan, ród pazia, mógł się sercem zbliżyć,
Duszą zgiąć się do Lary, nie do nich się zniżyć!
Mógł mieć przeszłość szczęśliwszą, żyć w lepszym orszaku:

570 

Z jego rąk gminnej pracy nie pośledzisz znaku;

A tak niewieścio białe, że przy wdzięku lica
Podobieństwem płci drugiej uderza, zachwyca.
Lecz z ubioru, ze wzroku, co sam udać żąda,^[2]
Więcej dziko niż oko piękności wygląda.^[3]

575 

Surowość, z jaką drugim wydawać się boi,^[4]

Więcej krajom gorącym, niż jemu przystoi;
Wprawdzie nigdy z ust pazia gniewami nie wrzała,
Lecz jego własna postać zgadnąć ją kazała.
 Paź miał Kaled na imię, choć rozgłos wieść rzucił,

580 

Że inne imię nosił, nim swój kraj porzucił.

Bo czasami to imię, choć go zbliska słucha,
Niesłyszane, jak obce, wpadało do ucha.
Czasem nagle się zrywał, jakby mimo chęci
Dźwięku tego imienia szukał po pamięci.

585 

Przynajmniej tem imieniem wołał go głos Lary,^[5]

Co mu słuch, wzrok i serce więził swemi czary.

1. w. 565. dobrze wzgląd użyty — odpowiednie, pełne godności zachowanie się.
2. w. 573. co sam udać żąda — nie odpowiada oryg., gdzie jest tylko: »lecz z ubioru i z czegoś takiego we wzroku«.
3. w. 574. piękności — kobiety.
4. ww. 575—6. W oryg: »Hamowana zuchwała pycha, która więcej mogłaby odpowiadać jego pochodzeniu z gorących krajów, niż jego młodocianemu wiekowi«.
5. w. 585—6. W oryg: »chyba, że przemawiał do niego znany