Strona:Jerzy Byron-powieści poetyckie.pdf/267

305 

I sam pokuty cierpień na swe serce wkładał,

Które niegdyś czułością z pokoju okradał;^[1]
I duszę zmuszał gonić nienawiści cele,
Za to tylko, że niegdyś kochała za wiele.

XVIII

 W nim samym jest na wszystko jakaś wzgarda żywa,

310 

On sam wiąże stworzenia i życia ogniwa:^[2]

Cudzoziemiec w tym świecie, z nikim się nie brata,
Zbłąkany duch, strącony aż z drugiego świata,
Twór dzikich wyobrażeń, co tworzyć przywyka
Naumyślnie nieszczęścia, którym sam umyka.

315 

I napróżno, bo często płacił mimo chęci

Pół rozkoszą, pół smutkiem haracz ich pamięci.
Z większem czuciem miłości od żyjących wielu,^[3]
Zacność ludzi za nadto może miał na celu;
Jego sny często prawdę za piękniejszą brały,

320 

Tak młodość oszukaną zajął wiek dojrzały.^[4]

Na pogoni widziadeł lata mu schodziły,
Do lepszych skłonne celów własne trwonił siły.
Namiętne burze duszy, ogniste marzenia,
Co na młodość wywarły cały szał zniszczenia, —

325 

Wszystkie lepsze uczucia w polu walk zostawił,

A sam ich przypomnieniem dręczył się i bawił.
Lecz dumny, od skarżenia siebie będąc zdala,
Swój błąd i podział wstydu na naturę zwala;^[5]
A w cielesnej powłoce, jaką śmierć nam kruszy,

330 

Widzi karm dla robaków, lub klatkę dla duszy.

1. w. 306. czułością — tkliwością dla drugich.
2. w. 310 dodany przez tłumacza — bez żadnej podstawy w tekście oryg.
3. w. 317—8. W oryg: »więcej miał zdolności uczucia, niż nią ziemia obdarza przeważną ilość śmiertelników«.
4. w. 320. dojrzały — w oryg: troubled, pełen trosk — (por.
   Mickiewicz: »wiek męski — wiek klęski«).
5. w. 328. Sens jest taki: zwala na naturę wstyd za swoje winy, t. j. odpowiedzialność.