Strona:Jerzy Byron-powieści poetyckie.pdf/259

Wszakże czasem, być może skutkiem nieuwagi,^[1]
Rozpowiadał podróżne dzieje małej wagi.
Lecz gdy drugich ciekawość ostrzyła ta mowa,

90 

Spostrzegał się i rzucał coraz rzadsze słowa;

Zbyt śledczo badających skroś okiem przenikał,
Wnet mu czoło ciemniało i usta zamykał.

VII

 Choć przyjazd Lary żywej radości nie budzi,
Przecie żądanym gościem był dla ciżby ludzi.

95 

Wysoko urodzony, szczodry z obyczaju,

Wiązał się ze wszystkimi magnatami kraju.
Czasem licznił ich tłumne uczty i zabawy,^[2]
I widział ich uśmiechy i nudzące wrzawy; —
Tylko widział, bo Lara sercem nie podziela

100 

Gminnej, powszechnej troski, wspólnego wesela.

Lara za tem nie goni, za czem wszyscy gonią,
Zwodzeni nadziejami, męczeni pogonią;
Za nic miał ziemskie zyski, honory, urzędy,
Gminną zawiść, rywali i piękności względy.

105 

Od świata tajemniczem odgrodził się kołem,

Nudził z ludźmi, — samotność była mu żywiołem.^[3]
W nim jakaś myśl szydząca wygląda oczyma,
Co karci śmiałą płochość i zdaleka trzyma.
Bojaźliwsze stworzenia z trwogą nań patrzały, —

110 

Szepcąc wzajemną bojaźń, w głos mówić nie śmiały;

Drudzy, mędrsi, łaskawiej o Larze mówili,
Niż postać wyrażała, lepszym go sądzili.

1. w. 87—90. W oryg: »bo te kraje oczy jego z pewnością nie napróżno badały i nie napróżno zbierały doświadczenie ze spotykania się z bliźnimi; lecz co tam widział, starał się nie wyjawiać, jako niegodne uwagi obcego przechodnia«
2. w. 97. licznił — robił liczniejszemi przez swoją bytność; powiedzenie bardzo często używane przez Korsaka.
3. w. 106. nudził — często używane przez tłumacza zamiast; nudził się.