Strona:Jerzy Byron-powieści poetyckie.pdf/240

I onę, tkliwą, kochaną jedynie!...
Wzniósł wzrok, i ujrzał — Gulnarę, zbójczynię.^[1]

XIV

 Długo w milczeniu spoglądała z trwogą^[2]
Na odwróconą twarz, zimną i srogą.

1755 

Spojrzał, — nie zniosła oczu jego mroźnych.

Dzikość jej wzroku zgasła w łzach, zbyt późnych!
Uklękła przed nim, dłoń łamie w rozpaczy:
»Przebacz mi! — Allah może nie przebaczy,
Aleś ty sądzić powinien łagodniéj!

1760 

Cóżby się z tobą stało bez mej zbrodni?

Karz mię, gdy zechcesz, lecz ach! nie w tej chwili,
Nie dzisiaj jeszcze! — dziś pozór cię myli.
Nie jestem taką, jak-em się być zdała.
Ta noc straszliwa, ta mię obłąkała!

1675 

Gdyby nie miłość, niewinną-bym była,

Lecz ty-byś nie żył! — Karz, gdym przewiniła!«

XV

 Krzywdzi go: siebie, a nie ją on winił.
On źródłem zbrodni, choć jej sam nie czynił!
Lecz mroczne, nieme, w duszy tylko na dnie

1770 

Krwawią te myśli, — któż myśl jego zgadnie?

 Pod lekkim wiatrem pełny żagiel wzdycha,
Mknie łódź swobodna; woda jasna, cicha.
Na widnokręgu, z trwogą niespokojną,
Widzą punkt, plamkę, maszt, żagle, łódź zbrojną!

1775 

Znać, że ich łódkę postrzegła zdaleka:

Wszystkie swe żagle z pośpiechem nawleka,

1. w. 1752. zbójczynię — bardzo trywjalne oddanie patetycznego słowa oryginału: the Homicide, mężobójczyni.
2. w. 1753—4. Gulnara nie mogła spoglądać na »odwróconą twarz«. W oryg. brzmią te wiersze: »Patrzyła na jego twarz, aż nie mogła znieść jej mrożącego widoku i nieprzychylnego wyrazu«.