Strona:Jerzy Byron-powieści poetyckie.pdf/226

Nie dba, nie zważa, wtył kroku nie ruszy,

1330 

Nie czuje zimna — jej zimno w jej duszy! —

Aż straszna pewność tak myśl jej obległa,
Że gdyby wtedy kształt jego postrzegła,
Lub-by ją rozum, lub dusza odbiegła.

 Wtem łódka jakaś weszła do przystani.

1335 

W niej kilku ludzi, — wszyscy krwią oblani,

Wszyscy Konrada towarzysze śmieli.
Uszli — jak?... sami prawie nie wiedzieli.
Widzą Medorę, poznali zdaleka.
Zbliża się, — milczą, — każdy zda się czeka,

1340 

Aż drugi zacznie, sam w duszy niewieściéj^[1]

Bojąc się zbytniej obudzić boleści.

 Ona nie pyta, — ona wszystko zgadła,
Jednak nie blednie, nie drży, nie upadła.^[2]
W dziewiczej piersi wielkie czucia żyły,

1345 

Dotąd swej własnej nieświadome siły:

Póki nadzieja, — bała się, płakała;
Straciwszy wszystko, — czułość skamieniała.
I głos się w sercu z dziką ozwał mocą:
Kto wszystko stracił, bać się nie ma o co!

1350 

Nadludzkie męstwo! jakie w sercach ludzi

Szał chyba tylko, albo rozpacz budzi!
 »Milczycie? — dobrze! — ja nic nie chcę wiedzieć.^[3]
Nic, — jedno tylko — ktoby mógł powiedzieć?..

1. w. 1340—1. W oryg.: »coś chcieliby powiedzieć, lecz zdawali się obawiać wyrazy swoje powierzyć uszom Medory«.
2. w. 1343—4. nie blednie i nie upadła, są dodatkiem tłumacza, — w dziewiczej piersi zupełnie niestosownie użyte w miejsce oryginalnego zwrotu: »pod tym łagodnym, pięknym wyglądem«.
3. w. 1352—5. W oryg.: »Milcząc stoicie, i ja nie chcę, byście mi powiedzieli, jak... nie mówcie — nie szeptajcie — bo ja wiem dobrze, — jednak chcę was spytać... usta się przed tem bronią... czy... prędko mi odpowiedzcie — gdzie leży?«