Strona:Jerzy Byron-powieści poetyckie.pdf/223

 Nad wyspą Hydry, nad Eginy czołem,^[1]
Bóg wesołości spojrzeniem wesołem

1250 

Po raz ostatni luby kraj swój darzy,

Choć w nim już dawnych nie widzi ołtarzy.
Słupem z gór wierzchu cień zstępując siny,
Port niepodbitej zaległ Salaminy.
Przez głąb wąwozów, we zwierciadłach fali,

1255 

Krwawą purpurą horyzont się pali,

Gdy na gór szczycie, jak złota korona,
Lśni jeszcze słońca jasność zawieszona;
Aż wreszcie blaski zagarnąwszy całe,
Utonie do snu za delficką skałę.

1260 

 Taki był zachód dnia, w którym przed wieki

Najmędrszy z Greków miał zawrzeć powieki.
Jak wtedy jego uczniowie płaczący
Drżeli o każdy promień konający,
Gdy, jak to słońce, z niem razem, przed niemi

1265 

Mądrość ich mistrza zajść miała na ziemi!^[2]

»Jeszcze nie! — jeszcze! — słońce zachód zwleka,
Chwila rozstania jeszcze jest daleka!« —
Lecz słońce, patrząc w konające oczy,
Blask swój przed niemi i swe barwy mroczy;

1270 

Żałobę zda się po kraju rozlewać,

Gdzie dotąd Febus nie umiał się gniewać.
I nim Cytery zakryła go skała,^[3]
Puhar stał próżny... duch uleciał z ciała, —
Duch, co dla prawdy śmierć i trwogę przemógł,

1275 

Co żył i umarł — jak nikt drugi nie mógł.

1. w. 1248. Hydra — duża wyspa o 4 mile na płd. zach. od Argolidy (Peloponez). — Egina, wyspa w zatoce Sarońskiej, o 20 mil na płd. od portu Pireus.
2. w. 1265 i n. Mądrość ich mistrza... »Sokrates wypił cykutę nieco przed zachodem słońca (czasem naznaczonym), pomimo próśb swoich uczniów, aby się wstrzymał, nim słońce nie zajdzie« (B. Od.).
3. w. 1272. skała Cytery — Cytera, wyspa z grupy wysp Jońskich, najdalej na południe wysunięta (na płd. od Peloponezu).