Strona:Jerzy Byron-powieści poetyckie.pdf/209

Widzi to Seid, widzi i poznaje,

870 

Przed jaką garstką pierzchły jego zgraje.

Wstydzi się błędu — wstyd wściekłość w nim drażni,
Gdy widzi dzieło zbyt skorej bojaźni.
»Alla il Alla!« okrzyk zagrzmiał w gminie,
Każdy jak wściekły, pomści się lub zginie.

875 

Ogień za ogień, krew za krew niech płacił

Lecą do boju po trupach swych braci.
Znów szczęk, wrzask, ciżba — wre bitwa straszliwa.
Szczęście, jak nagle wezbrało, — odpływa.
Zwycięzcy, tłuszczą ściśnieni zuchwalczą,

880 

Już nie o tryumf, — o swe życie walczą.

Ujrzał wódz, — pojął, zgadł niebezpieczeństwo:
Słabnie przed tłumem siła — choć nie męstwo.
 »Jeszcze raz, za mną! rozbić zgraję trwożną!«
Kupią się, biegną, uderzyli, — próżno!

885 

Wszystko stracone! wróg ciaśniej otacza;

Nikt ujść nie zdoła, lecz nikt nie rozpacza.
Jeszcze są w szyku! — ha! już przełamani,
Już rozpierzchnieni, ujęci, zrąbani!...
Kto został, milcząc pasuje się w gminie,

890 

Aż z trudu raczej, niż z rąk wroga zginie;

Aż choć raz jeszcze w konwulsyjnej pięści
Na czaszce wroga mściwy miecz zachrzęści.

VII

 Lecz nim tłum dziki, wszcząwszy bój zażarcie,
Sam się na wstępne odważył natarcie,

895 

Wraz ze swą panią dziewice Gulnary,

W domu mieszkańca jednej z niemi wiary
Z rozkazu wodza umieszczone skrycie,^[1]
Przestały bać się o sławę i życie.
 Z łez i Gulnary oschło czarne oko,

900 

Lecz smutna, milczy i duma głęboko.

1. 897. skrycie — zamiast: bezpiecznie; dla rymu.