W mojej ojczyzny kwitnących dolinach
Miałem — czy mam go dotąd? — przyjaciela...
Wspomnieć o sobie choć raz przed skonaniem.[1]
Wiem, że mnie kochał; chcę, by się dowiedział —
O moim zgonie. On mi przepowiedział...
Dziwno! on wzrokiem przeniknął proroczym
Śmiałem się... wtenczas mogłem jeszcze śmiać się...
Gdy on ostrzegał — nie pamiętam o czém!
Lecz teraz, myślą wyzywam na nowo
Wzgardzone niegdyś każde jego słowo.
Że się proroctwo tak na mnie spełniło.
Powiedz, że chociaż w tym wieku namiętnym,
Gdyśmy wesołe przeigrali chwile,
Lecąc pospołu w niebezpieczeństw tyle,
I roztargnionym — może obojętnym...
Powiedz, że dzisiaj językiem zdrętwiałym
Za jego szczęście pomodlić się chciałem;
Ale cóż taka modlitwa pomaga,
Przed ludźmi niech on sławy mej nie broni;
On, wiem, że dobry: przebaczy, — a oni
Niech, co chcą, mówią... Sława! — Cóż mi po niéj?
Nie będę prosił, aby zgonu mego
Niemasz piękniejszej ozdoby dla trumny,
Jak łza żałosna brata kochanego.
- ↑ w. 1196. Po tym wierszu opuścił Mickiewicz dwa wiersze Byrona, których treść brzmi: »Choć dusze samotne, jak moja, nie mogą od dalekiej przyjaźni żądać więcej, jak tylko krótkotrwałej myśli, przecież wiem, że drogie mu jest moje stoczone (blighted) imię«. — Z całego ustępu pozostawił Mickiewicz tylko: »wiem, że mnie kochał«.
