Strona:Jerzy Bandrowski - Siła serca.djvu/106

kiwali z nich młodzi mężczyźni w wojskowych mundurach, wesoło wyjmowali z samochodów paczki, skrzynie, kosze... Ktoś wbiegł do przedpokoju. Rozległ się tupot licznych kroków i nagłe wpadła do salonu gromada czerwonych z radości, rozradowanych chłopaków.
 — Panno Kasiu! Panno Kasiu! — wołały młode, wzruszone głosy.
 Zbladła z radości i najchętniej byłaby się w ciemnym jakim kącie skryła, aby im nie pokazać wzruszenia. Odezwać się nie mogła, tak ją płacz za gardło trzymał — zaś oni, nie rozbierając się nawet z płaszczów ani z lśniących kubraków skórzanych, otoczyli ją kołem, w wielkie, potężne dłonie biorąc jej rączki malutkie.
 — Więc przyjechaliście wreszcie! — wyjąkała — Moi złoci, moje biedaki! Moje skauty!
 — Przyjechaliśmy i teraz my przywieźliśmy pani różne dobre rzeczy! Pamięta pani, jak nas pani na front wyprawiała?
 — Nieszczęsny front! Lolo i Jurek zginęli...
 Rozpłakała się.
 — Cześć poległym! — rzekł któryś a chłopcy wyprostowali się poważnie.
 W przedpokoju dał się słyszeć stuk.
 Marjan mówił:
 — Powoli, pozwól, pomogę ci...
 — Żeby się nie przelękła — odpowiedział czyjś głos.
 — Dajże spokój! Przecie to moja siostra.
 Prowadzony przez Marjana w otwartych drzwiach stanął Janek na kuli. Był trochę blady, ale stał wyprostowany hardo i uśmiechał się po-