Strona:Jerzy Bandrowski - Przez jasne wrota.djvu/143

— 137 —

 — A co jest drugiego?
 — Kasza z mlekiem.
 — Fu, cierpieć nie mogę.
 — Jaja z szynką.
 — Obrzydlistwo, nie lubię.
 — Ryba smażona.
 — Nawet mi nie wspominajcie! Może co z dziczyzny jest?
 — A owszem, jest, zając...
 — Zając? Nie chcę...
 — Słuszajtie, madame! Ja uprzejme tłumaczę wam z „menu“, co można zjeść, ale ja was wcale nie proszę, ani nie namawiam. Jestem obowiązany pomóc, ale nie znosić kaprysy, grymasy i te wszystkie pogardliwe miny. Ja nie jestem waszym mężem...
 — Izwiniajuś, ja jestem tak rozpieszczona.
 — Ja was rozpieszczać nie myślę.
 — O, ja wiem... Tu się ze mną nie pieszczą. U mnie tam nawet umyć się porządnie nie można.
 — Możecie się przecież codziennie wykąpać.
 — Fi! Brzydzę się. Tam się Japonki kąpią, a nawet i mężczyźni... Raz się wykąpałam, a potem pryszczyk mi na ręce wyskoczył... Ja oczeń mnitielna...
 — To już wasza rzecz... Trzeba było wziąć wannę na drogę.
 — Ale gorzej, bo ja bielizny już czystej nie mam.
 — Dajcież sobie wyprać.
 — Kiedy oni tak nie umieją. — Ja mam wszystko z koronkami...
 — Kakoje mnie dieło, madame.
 — Ale ja nie umiem liczyć po angielsku. A są takie sztuki bielizny damskiej, wiecie...
 — Wiem. Czasami oglądałem...