taryngię Francji, w granicach, w jakich ona je niegdyś posiadała i dołożą wszelkich usiłowań dla poparcia rewindykacji francuskich w tym kierunku. 2. Belgia ma być całkowicie przywrócona w swej suwerenności pod swą obecną dynastią, zachowując ogół swych posiadłości afrykańskich, bez umniejszania jej praw do odszkodowań, jakie mogłaby otrzymać za straty poniesione w tej wojnie. 3. Serbia ma być przywrócona w swej suwerenności pod obecną dynastią, ze słusznym (équitable) dostępem do morza, otrzymując terytoria albańskie, jakie zajmuje obecnie Austria, jak również ma otrzymać szerokie korzyści ekonomiczne. 4. Austro-Węgry wejdą w pertraktacje z Rosją na zasadzie désintéressement z ich strony do Konstantynopola, w zamian za terytoria monarchii austro-węgierskiej, zajmowane jeszcze przez wojska rosyjskie (obwód Tarnopolski). [1]
Z chwilą przyjęcia tych warunków, obustronne wojska pozostaną na zajmowanych przez się stanowiskach. W razie podpisania powyższego układu przez Francję i jej sojuszników, gdyby Niemcy opierając się temu układowi wezwały Austro-Węgry do jego zerwania lub zagroziły im wojną, Francja i jej sojusznicy popraliby wszystkiemi swemi siłami i bez zwłoki Austro-Węgry przeciw Niemcom.
Widzimy, że tu interesy Francji, Belgii i Serbii, nawet Rosji były zabezpieczone, ale co do Polski, to nie ulega kwestii, ze pokój byłby uzyskany jej kosztem. To tłumaczy znaczenie noty Izwolskiego z dnia 16 marca 1917 r., w której ambasador rosyjski donosił swemu rządowi o przyznaniu Rosji przez Francję prawa naznaczania swej granicy wschodniej [2] według własnego uznania.
Projekt tej umowy, ks. Sykstus de Bourbon, szwagier cesarza Karola zawiózł do Wiednia, skąd dnia 30 marca 1917 r. przywiózł do Paryża akceptację tego projektu w formie listu cesarza Karola adresowanego do niego, a datowanego z Laksenburga dnia 24 marca. W tym liście cesarz
