Strona:Janusz Korczak - Pedagogika żartobliwa.djvu/61

 — Ooo. A ja czytałem, takie ładne czytałem w książce...
 — Tej tu?.
 — Nie. Innej. — O dziewczynce, że jej mama grała na fortepianie. Długo gra mamusia, a ona stoi i słucha. Oparła się o fortepian i słucha.
 — I co?
 — Jej mamusia gra smutną piosenkę i już skończyła. A dziewczynka pyta się: „mamo, jakimi ty łzami płakałaś?“
 — Nie lubię smutnych bajek. No, opowiadaj.
 — Dobrze. Więc krasnoludki gonią się wesoło, bawią się wesoło. Tak wesoło fruwają, tymi różowymi skrzydł...
 — Białymi.
 — Białymi. Omyliłem się. Przepraszam.
 — A ty mnie kochasz?
 — Więcej, niż kochać wolno, niż pozwolą siły.
 — Głupstwa pleciesz. Mów do mnie po ludzku.
 — Właśnie po ludzku. „Czy Maria ciebie kocha, mój drogi, mój miły, więcej, niż wolno... To jest klasyczny urywek (Malczewskiego).
 — Nie rozumiem.
 — Opowiadać dalej o krasno...
 — Nie gniewasz się na mnie wcale?
 — Za co?
 — Za wczoraj awanturę?
 — Nie. Tylko smutno mi było, że masz zmartwienie, i mamusia głośno gniewała się na...
 — Mamusia na ciebie także się gniewa.