Wyruszamy do naszej fortecy.
Rozlega się donośny głos trąby wojennej, odpowiadają mu małe trąbki oddziałów. Szczęk żelaza łopat saperskich. Bieganina i nawoływania. Powiewają chorągwie.
— Formować oddziały, — głosi komenda.
Pierwszych siedem par, to „napad“. Tych czternastu bohaterów ma walczyć przeciwko wszystkim pozostałym. Oddział nieliczny, ale dzielny, — a że walczyć umie, że nie przeraża go przeważająca liczba wroga, dowiodły trzykrotnie odbyte manewry.
— Obrona pierwszego fortu — naprzód! — głosi komenda.
Na czele generał Korcarz ze sztandarem pierwszego fortu, za nim cztery pułki, każdy pułk przy swoim dowódcy; na przodzie obrona dwóch bocznych skrzydeł, za nią dwa środkowe pułki, które staną przed samym sztandarem.
Jeśli zatknięty na wzniesieniu sztandar dostanie się w ręce nieprzyjaciela, oddziały muszą się cofnąć dobrowolnie, i saperzy z ziemią zrównają pierwszy fort, a walka rozpocznie się przy drugim.
Strona:Janusz Korczak - Mośki, Joski i Srule.djvu/67
Ta strona została uwierzytelniona.
ROZDZIAŁ CZTERNASTY.
Wojna. — Walka przy pierwszym forcie. — Zdobycie drugiego fortu. — Żołnierz dłubiący w nosie i zawieszenie broni.
