Strona:Janusz Korczak - Mośki, Joski i Srule.djvu/36

 Słanie łóżek — niełatwa to sprawa. Trzeba strzepać prześcieradło, rozruszać słomę w sienniku, równo położyć kołdrę, na wierzchu lekko oprzeć poduszkę, a ręcznik gładko zawiesić na poręczy. Każdy stara się wykonać to najpiękniej, by módz zapytać się z dumą:
 — Proszę pana, a moje dobrze?
 Młodszym pomaga dyżurny; tylko mały Adamski gardzi pomocą i w nagrodę za sumienną pracę zostaje ręcznikowym dyżurnym.
 I tu przy słaniu łóżek jak i przy myciu, zawsze ktoś komuś przeszkodzi i po karku oberwie.
 — Proszę pana, on mnie bije.
 — Chcesz go podać do sądu?
 — Nie.
 — To jazda na werandę.
 Rano są wszyscy w dobrym humorze, więc chętnie przebaczają swym wrogom.
 Sala pustoszeje, zaludnia się weranda.
 Prędko modlą się chłopcy, niektórzy może zbyt szybko przewracają kartki modlitewników — „syderów“. Ale Bóg wyrozumiały jest dla dzieci kolonii, nie gniewa się o to.
 Dzwonek.
 — Proszę pana, dziś ja pierwszy dostaję przylepkę.
 Z całego chleba przylepki są najsmaczniejsze, dlatego chłopcy dostają je po kolei.
 Szkoda, ach szkoda, że chleb ma dwie tylko przylepki.
 Chłopcy siedzą przy stołach, dyżurni roznoszą mleko.