Strona:Janusz Korczak - Mośki, Joski i Srule.djvu/122

 I w rzeczy samej, Bromberg się poprawił. Aż do wieczora chodził spokojnie i poważnie, ale znać było, że mu nieswojo. Tak chodził w swojej piątce ze sprawowania, jak w ciasnych butach — aż się dozorca obawiał, by się Bromberg z grzeczności nie rozchorował.
 Dopiero nazajutrz pobił się z Biedą, a po obiedzie powiedział stanowczo:
 — Proszę pana, ja już nie chcę piątki.
 — Dlaczego?
 — Bo mi się znudziła...
 Kiedy przyjechaliśmy do Warszawy, pytała się matka Bromberga na dworcu:
 — Jak się mój Chaim sprawował?
 — Dobrze — odpowiedział dozorca — tylko zanadto cichy.
 Matka spojrzała na Chaima i na dozorcę zdumiona, a widząc, że obaj się śmieją, i sama się roześmiała.
 — Myślałam, że naprawdę pan tak mówi, że go chyba tam kto zaczarował.
 I wdzięczna była, że się nie gniewano na jej urwisa.