Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/51

 Część czarnych dzieci została kominiarzami, a inne służą po cukierniach, żeby gościom podawać gazety i wycierać marmurowe stoliki.
 — Od czego tu zacząć? — myśli i myśli Maciuś. Przecież komuś muszę się przyznać, przecież sam nic nie zrobię.
 Stanął Maciuś przed owocarnią ministra handlu. Nie żeby go bardzo lubił, ale że człowiek praktyczny.
 — Wejść czy nie?
 Nie wszedł. Wraca do domu.
 — Tak bym chciał kupić funt jabłek.
 Po raz pierwszy prosi, bo do tej pory tylko odmawiał. Ucieszyli się, dali na jabłka.
 — Proszę o pół funta jabłek.
 Minister poznał Maciusia po głosie. — Drgnął, — spojrzał, — ciężarek półfuntowy wypadł mu z ręki.
 — Niech wasza kró...
 Maciuś położył palec na ustach.
 — Ach, co ja plotę... Dajcie mi ciężarek... Albo nie... Niech mi pan subjekt przyniesie papierosy... Niech pani kasjerka obliczy pieniądze, czy wszystko w porządku.
 A Maciusiowi daje znak, by wszedł do składu za sklepem.
 — Jak może mnie wasza królewska mość narażać na niebezpieczeństwo? — mówi szeptem. I tak już mam za swoje. Byłem ministrem, teraz jabłka sprzedaję. Tu nawet imienia króla wspominać nie wolno; a gdyby się tylko dowiedzieli... Proszę, błagam waszą królewską mość, żeby więcej do mnie nie przychodził, bo inaczej, szczerze przyznaję,